Adrian Zandberg popiera transformację energetyczną, emerytury stażowe oraz budowę elektrowni atomowych w Polsce.

Jakie poglądy na kwestie społeczne i gospodarcze ma Marek Jakubiak? Kandydat na prezydenta zdradza swoje stanowisko m.in. wobec emerytur i Zielonego Ładu.

Wybory prezydenckie w Polsce zawsze są superważne. Tak było w latach 2015 i 2020. Ale i wcześniej. W 2005 czy 1995 roku.

Donald Tusk znów zapowiada deregulację – i znów kończy się to fiaskiem. Zamiast reform, mamy PR i medialne spektakle bez efektów.

Sztab Trzaskowskiego uwierzył, że prawicowe narracje muszą w tej kampanii wygrać. To nie oznacza, że wyborcy uwierzą, że Trzaskowski w to wierzy.

Współczesna polityka to nie tylko walka o władzę – to także niekończące się zawody w pompowaniu własnego ego. Kto przez ostatnie dekady wysunął się na czoło w tej szlachetnej konkurencji?

Spoiwo łączące rządzącą koalicję staje się coraz rzadsze. Trzecia Droga i Lewica na własnej skórze przekonują się, że jednym sposobem na przeżycie w tym toksycznym układzie jest dystansowanie się od Platformy Obywatelskiej.

Kampania wyborcza przyspiesza, a sondażowe wyniki dwóch głównych kandydatów zbliżają się do siebie. Na szczytach władzy i w elitarnych we własnym odczuciu kręgach naszego społeczeństwa atmosfera musi być nerwowa. Jeśli nie uda się powtórzyć roku 2023, gdy masowa mobilizacja dała zwycięstwo ówczesnej opozycji, powtórzy się rok 2015, gdy te same środowiska straciły Pałac Prezydencki, a później również parlament. Jednym ze sposobów, by tego uniknąć, ma być kampania profrekwencyjna. Ta okazuje się wielopoziomowym skandalem, zarazem jest jednak znakomitym, choć wstydliwym, punktem wyjścia do przyjrzenia się kolejny raz fobiom i obsesjom elit III RP.

Ptak kiwi: nielot, który atakuje własne gniazdo” – tak przed laty Włodzimierz Czarzasty recenzował Joannę Senyszyn. Dziś „kiwi” wraca w kampanii prezydenckiej i choć nie wzbije się wysoko, już zdołał obnażyć bezideowość i hipokryzję swojego dawnego szefa.

Zepchnięcie Rafała Trzaskowskiego i całej jego formacji do głębokiej defensywy spowodowało, że przez chwilę mogliśmy zobaczyć, jak wyglądałaby debata bez udziału tej partii. Przekonaliśmy się, że spór nie musi oznaczać wojny totalnej, w której amunicją są pogarda, poniżanie oraz systemowe kłamstwo.

„To, co dobre dla Rafała Trzaskowskiego, skończyło się wraz z debatami” – ocenił niedawno na kanale tygodnika „Do Rzeczy” specjalista od wyborczych sondaży Marcin Palade w rozmowie z Karolem Gacem. Wielki Tydzień i Święta Wielkanocne nie były na pewno szczęśliwym momentem w kampanii prezydenta Warszawy, przy czym przesądziły o tym tendencje widoczne już wcześniej: narastająca nerwowość, złe relacje z częścią mediów i obecność chóru pochlebców wzmacniających problematyczne cechy Trzaskowskiego.

Czy książka Rafała Trzaskowskiego rzeczywiście jest eksplozją jego samozadowolenia i miłości własnej (jak twierdzi duża część internetowych komentatorów) czy może znajdziemy w niej coś wartościowego i rzucającego nowe światło na prowadzącego w sondażach kandydata w wyborach prezydenckich? Sięgnęliśmy po tę pozycję i spróbowaliśmy podejść do niej na poważnie. Zapraszamy głębsze omówienie zawartych w niej treści.

Kilkanaście dni od śmierci Barbary Skrzypek nie przyniosło żadnego przełomu w polityce władz państwowych i w działaniu upolitycznionego, podporządkowanego celom Platformy Obywatelskiej wymiaru sprawiedliwości. Społeczne emocje zaczęły wygasać, urlopowani wracają do pracy i wygląda na to, że nie zmieni się nic. Choć początkowo zdawać się mogło, że sprawy przybiorą inny obrót, premier do spółki z rzecznikiem praw obywatelskich pozbawiają obywateli złudzeń. I nadziei, bo przecież z tą machiną zderzyć może się każdy z nas.

Po dwóch dekadach od odrzucenia Konstytucji dla Europy sfrustrowani Unijczycy dostrzegli nową szansę wybicia się na niepodległość i ruszają do ofensywy.

„Robimy wszystko, żeby Polska była bezpieczna, żeby Tarcza Wschód była wspólnym zadaniem dla całej Europy. W Parlamencie Europejskim tylko poplecznicy Rosji zagłosowali przeciw. W tym… PiS! Koniec złudzeń” – uniósł się na portalu X premier Donald Tusk. Jego koledzy ruszyli do mediów z opowieścią o hańbie i zdradzie europosłów Prawa i Sprawiedliwości oraz Konfederacji. Co tak naprawdę stało się podczas głosowania w PE i jak bardzo polski premier kolejny raz minął się z prawdą?

Skrajnie lewicowa „Francja Nieuległa” Jean-Luca Mélenchona maszerowała niedawno na ulicach Paryża przeciwko faszyzmom różnej maści. Partia swoich zwolenników – choć sprawa powinna zainteresować wszystkie stronnictwa politycznego sporu – zapraszała przy pomocy plakatu kolportowanego na ulicach i w sieci. Na czarnym tle twarz znanego prezentera telewizyjnego oraz napis: „Manifestacja przeciwko skrajnej prawicy, jej ideom i… kolporterom”. Poniżej data oraz logo partii.

Zanik poparcia dla Szymona Hołowni oznacza, że z obecną władzą sympatyzuje już tylko najtwardszy, najbardziej nienawistny i fanatyczny elektorat. Wszyscy, którzy mieli nadzieję na racjonalne rządzenie, uciekają.

Jeśli istnieje dziś coś, co można nazwać „strefą politycznego zgniotu”, to z pewnością jest to miejsce, w którym znajduje się prezydent Ukrainy – otoczony przez niepewnych sojuszników, przygnieciony przeważającymi siłami, walczący o przetrwanie własne i swojego kraju.

Gdy władzę w Białym Domu objął Donald Trump, a u jego boku pojawili się surowi w ocenie ukraińskiej polityki Elon Musk i J.D. Vance, obserwujemy pewną licytację postaw po stronie polityków europejskich. W sferze deklaracji Europa chce się zbroić, usamodzielniać i obronić Ukrainę przed Władimirem Putinem. Praktyka jak zawsze nie nadąża. Ten tekst nie będzie głosem w dyskusji o tym, jak najlepiej i najskuteczniej pomagać naszym sąsiadom. Ma natomiast pokazać historię hipokryzji w świecie polityki, w którym „antyrosyjskość” i „proukraińskość” są pałkami do okładania przeciwników. Funkcjami „antypisizmu” na użytek krajowy i „antytrumpizmu” w debacie międzynarodowej.

O możliwych zagrożeniach związanych z przeprowadzeniem w Polsce uczciwych wyborów prezydenckich mówiono i pisano już wiele, również na naszych łamach. Kolejne tygodnie przynoszą nowe, niepokojące sygnały. Doniesienia z Rumunii i komunikaty wysyłane przez instytucje Unii Europejskiej, lecz także przez polskich polityków, każą zadać pytanie: Czy mamy szansę na normalne wybory prezydenckie? I czy są one możliwe, skoro trudno już dziś mówić o normalnej, opartej na równych, demokratycznych zasadach, kampanii prezydenckiej?