W zachwycie chłopców nad pociągami, lokomotywami jest coś magicznego. To znaczy mnie osobiście ten aspekt chłopięcego uniwersum raczej ominął, ale już moi Chłopcy są jego wiernymi eksploratorami.

Érica Naulleau można uznać za recydywistę łamiącego po raz kolejny niepisane zasady nietykalności lewicowej dogmatyki. Poprzednio popełnił niezwykle zajadły pamflet wymierzony w Sandrine Rousseau, polityk „Nieuległej Francji”. Nie wysechł jeszcze atrament, którym posługiwał się w imię jednej, jedynej idée fixe – skrajna lewica dąży do wojny domowej – a eseista i dziennikarz powrócił z książką równie ostrą, co niepokojącą. „Republika nim była. Wielkość i upadek towarzysza” jest portretem lidera „Nieuległej Francji” – Jean-Luca Mélenchona, postaci, która we francuskiej polityce funkcjonuje od bez mała pięćdziesięciu lat. Za młodu działał w organizacjach komunistycznych i trockistowskich, później zaś w Partii Socjalistycznej. I to właśnie w szeregach socjalistów piastował właściwie wszystkie ważniejsze funkcje polityczne. Począwszy od szczebla lokalnego jako mer, przez zasiadanie w ławach Zgromadzenia Narodowego i Senatu, po tekę ministerialną w rządzie Lionela Jospina. Później Mélenchon zaostrzył kurs – stworzył własny szyld, był europosłem i trzykrotnie startował w wyborach o najwyższy urząd Republiki – w 2012, 2017 i ostatnio w 2022 roku. Wszystko wskazuje na to, że broni jeszcze nie złożył i wystartuje w wyborach na prezydenta Francji za trzy lata.

– Młodzi często zwracają się do nas dopiero wtedy, gdy zostaną pokrzywdzeni, bo np. w wakacje pracowali cały miesiąc, a finalnie nie otrzymali za to żadnych pieniędzy. Przyczyną, jak się okazuje, jest brak sformalizowanej umowy. Młodzież często nie ma świadomości tego, jakie wymogi wiążą się z zatrudnieniem – mówi Katarzyna Łażewska-Hrycko w rozmowie z Konradem Wernickim o edukowaniu młodzieży w zakresie praw pracownika.

Lewicowy resort edukacji pod kierownictwem Barbary Nowackiej chciał zamachnąć się na perły polskiej literatury. Na szczęście dzięki licznym protestom udało się uratować m.in. znany poemat Adama Mickiewicza „Reduta Ordona”.

Zapalczywość feministek organizujących protesty w sprawie aborcji, domagających się darmowego usuwania ciąży w szpitalach na każdym etapie rozwoju płodu przez wiele miesięcy szła w parze z podobnym zapamiętaniem nierzadko tych samych kobiet w sprawie wprowadzenia darmowych (czyli finansowanych przez państwo) zabiegów in vitro. Rząd Donalda Tuska od początku deklarował, że zrobi i jedno, i drugie. Jednak paradoksalnie spełnienie obu postulatów doprowadzi do największego i bezprecedensowego kryzysu prawnego w historii Polski, być może dając szansę na ratowanie dzieci skazanych na aborcję. Na każdym – nawet początkowym – etapie ciąży.

To ostatni dzwonek, by PiS zdecydował, kogo wystawi w kampanii prezydenckiej. Kandydat lub kandydatka musi mieć czas, by pokazać, że jest kimś więcej niż reprezentantem partyjnych interesów.

Prawo i Sprawiedliwość okazało się wygranym wyborów samorządowych. Zupełnym przegranym jest natomiast Lewica. Jeszcze bardziej widać to, gdy wyborom przyjrzymy się szczegółowo.

Szykuje się zamach na polskie lasy. Znowu. Tym razem przy brukselskich zielonych stolikach według narracji troski o ekologię.

Wprowadzany na siłę unijny pakt migracyjny jest próbą rozmycia odpowiedzialności za niekontrolowane przyjmowanie migrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki przez kraje Europy Zachodniej, które przyjmując tłumy przyjezdnych, chcą w ten sposób spłacić choć część długów za okres krwawej i grabieżczej kolonizacji. Polski nie było wśród kolonizatorów, nie powinna więc istnieć jako destynacja milionów uchodźców z krajów rozwijających się, którzy ciągną do Europy po darmowe zasiłki i przede wszystkim w celu krzewienia obcego dla kultury Starego Kontynentu islamu. Unijni komisarze są jednak innego zdania – Polskę czeka przyjęcie przynajmniej kilkudziesięciu tysięcy przyjezdnych na początek.

14 kwietnia ulicami Warszawy przeszedł Narodowy Marsz Życia w obronie poczętych dzieci zagrożonych aborcją. Manifestacja zgromadziła ponad 50 tys. osób. Zaledwie kilka dni wcześniej w polskim Sejmie zastanawiano się, czy można zabijać nienarodzone dzieci.

„Mieszko I przyjął chrzest w roku 966 i tym samym podjął najważniejszą decyzję dla całych dziejów Polski, wprowadził swoich poddanych w świat kultury łacińskiej i wspólnotę ludów chrześcijańskich” – podkreślił podczas tegorocznych obchodów rocznicy chrztu Polski metropolita poznański abp Stanisław Gądecki.

Jest mi bardzo przyjemnie zarekomendować Państwu świetny numer „TySola”. Stawiamy w nim ważne pytanie „Czy Unia Europejska przetrwa do roku 2030?”. Brzmi ono w pierwsze chwili dość futurologicznie. A może nawet prowokacyjnie. Będę się jednak upierał, że jest ono jak najbardziej na miejscu. Z resztą zobaczcie sami sięgając po nowy numer Tygodnika Solidarność.

Przyszłość Ursuli von der Leyen stoi pod dużym znakiem zapytania. Chociaż Niemka po wyborach do Parlamentu Europejskiego chce dalej stać na czele Komisji Europejskiej, to okazuje się, że wcale nie jest to takie pewne. Duże wątpliwości co do tej kandydatury mają zarówno obywatele Unii, jak i poszczególne siły polityczne. Już ostatnim razem udało jej się stanąć na czele komisji zaledwie kilkoma głosami przewagi, ale tym razem może być to dużo trudniejsze, znacznie wzrosła bowiem liczba jej wrogów i osób niezadowolonych z jej sposobu prowadzenia polityki.

W 1969 roku rosyjski pisarz i dysydent Andriej Amalrik napisał głośny esej „Czy Związek Radziecki przetrwa do roku 1984?”. Przewidywał w nim nieuchronny rozpad ZSRR. Jego wystąpienie uznano wtedy za rodzaj intelektualnej prowokacji z domieszką politycznego s.f. Przyszłość pokazała, że Amalrik się pomylił. Ale tylko o… siedem lat. Związek Radziecki najpierw się rozpadł, a potem rozwiązał do końca 1991 roku.

W 2012 roku rząd PO – PSL podniósł wiek emerytalny do 67 lat. Wcześniej Solidarność przeprowadziła ogromną kampanię referendalną dotyczącą właśnie wieku emerytalnego. W czasie, gdy parlament przyjmował ustawę, która wiek emerytalny podnosiła do 67 lat, odbyła się jedna z największych pikiet Związku ostatnich kilkunastu lat. To wtedy Donald Tusk mówił w Sejmie do Piotra Dudy: „Myślę, że nie po to pana wybierano na szefa Solidarności, aby się pan podejmował zadań, które właściwie jest w stanie wykonać każdy pętak, bo to jest najprostsze, co może być”. Pisaliśmy o tym w „Tygodniku Solidarność”.

– Powstańcy z Żydowskiego Związku Wojskowego zostali zamordowani dwukrotnie: najpierw w roku 1943, a następnie w roku 2023, kiedy zupełnie przemilczano ich życiorysy mimo znakomitej okazji do ich przypomnienia, którą stanowiła okrągła, 80. rocznica powstania – mówi Jarosław Papis, prezes fundacji „Hatikva” zajmującej się upowszechnianiem tradycji i kultury polsko-żydowskiej, w rozmowie z Agnieszką Żurek.

– Całe to zielone nawrócenie dzieje się w gabinetach brukselskich elit. Rolnicy są przedmiotem, nie podmiotem nowej polityki. Rozwiązania przychodzą z góry, formułuje się cele do osiągnięcia i one zderzają się z oddolnym oporem, bo wydają się oderwane od rzeczywistości, technokratyczne, narzucone – mówi dr Łukasz Moll, socjolog z UWr, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Uwielbiam wiosnę, naprawdę. Oczywiście każda pora roku ma swoje zalety, zima – o ile jest zimą – ma w sobie swego rodzaju sterylność, czystość, doskonałość. Jesień jest melancholijna i dopóki nie zmienia się w stosy błota, bajecznie kolorowa. Lato kojarzy się z wakacjami i brakiem konieczności noszenia na sobie trzydziestu warstw ubrań.

Południowokoreańscy fizycy ogłaszają, że na początku kwietnia udało im się przedłużyć kontrolowaną reakcję fuzji jądrowej. Przez kilka dni informacja otwierała czołówki gazet naukowych – na razie jedynie naukowych, choć tak naprawdę to informacja mówiąca o stworzeniu źródła nieograniczonej energii – sztucznego słońca, które już niedługo zapłonie na Półwyspie Koreańskim, dając darmowy prąd niemal 60 milionom mieszkańców kraju. Koreańczycy zazdrośnie pilnują rozwiązań, bo dzięki nim w perspektywie kilku lat mogą stać się największym producentem energii na świecie. Energii najczystszej z możliwych.

Nie jest łatwo przekonać nie tyle do tej książki, co do jej bohatera. Bo dla jednych Roman Bratny to postać prawie anonimowa, jakieś nazwisko majaczące na półce z książkami rodziców; sława mija tak szybko, ogromnej większości tych tytułów nigdy nie wznawiano.