Robert Kennedy jr zdecydował się poprzeć Donalda Trumpa. Kim on właściwie jest?

Niezależny kandydat na prezydenta USA Robert Kennedy jr zdecydował się poprzeć Donalda Trumpa. Kim jest Kennedy, kto go popiera i czy może to zmienić losy nadchodzących wyborów prezydenckich?
Robert Kennedy Jr Robert Kennedy jr zdecydował się poprzeć Donalda Trumpa. Kim on właściwie jest?
Robert Kennedy Jr / Gage Skidmore / Flickr

To jeden z popularnych wśród fanów muzyki i czarnego humoru memów: zdjęcie przedstawiające Johna, Roberta i Teda Kennedych podpisane „Znasz się na punk rocku? To powiedz, jaki to zespół”. Wyjaśnijmy ten żart. John Kennedy, prezydent Stanów Zjednoczonych, zamordowany został w Dallas 22 listopada 1963 roku. Jego brat Robert F. Kennedy ginie pięć lat później, tuż po wygranej w stanowych turach wyborów prezydenckich. Jedynie trzeci z braci na zdjęciu – Ted Kennedy – umiera z przyczyn naturalnych w 2009 roku. W 1978 roku, gdy na dobre rozkręca się punkowa rewolucja, Eric Boucher, znany później pod pseudonimem Jello Biafra (to jemu Kazik Staszewski zawdzięcza słowa o wizualizowaniu sobie „ostatecznego krachu systemu korporacji”), wraz z trzema kolegami zakłada zespół Dead Kennedys, który tworzy m.in. „California Über Alles” czy „Holiday in Cambodia”. Nazwa ma prowokować, wg Biafry nie chodzi jednak o szarganie pamięci zmarłych, a raczej o symboliczne ujęcie końca jednego z amerykańskich snów. 46 lat później to poglądy innej punkrockowej amerykańskiej kapeli najlepiej pozwolą nam zrozumieć fenomen popularności Roberta Kennedy’ego juniora.

Czytaj także: Znany polityk PiS zatrzymany przez CBA

Czytaj także: Demokracja? Grecy jej nie szanowali. Obecnie uczyniono z niej bożka

Czytaj także: Demokracja w odwrocie: tak wygląda Polska po niemal roku rządów Tuska

Na tropach zdrady

Zacznijmy jednak od początku. Robert Kennedy jr, przez Amerykanów nazywany RFK, pochodząc z takiej rodziny, niejako musiał zająć się polityką, choć stało się to dość późno. Przez większość życia był prawnikiem zajmującym się głównie kwestiami związanymi z ochroną środowiska. W marcu zeszłego roku oznajmił, że zamierza kandydować na prezydenta z ramienia Partii Demokratycznej. Demokraci nie byli jednak zainteresowani, planując początkowo reelekcję Joe Bidena, a po jego wymuszonej rezygnacji, nominując na ten urząd bez prawyborów Kamalę Harris. Kennedy miał więc prawo poczuć się dwukrotnie wystawiony do wiatru przez partię, z którą planował sięgnąć po najwyższe stanowisko w państwie. Po pierwszym koszu od demokratów został kandydatem niezależnym, po drugim poparł Donalda Trumpa. Pozornie mogło się to wydawać zaskakujące, im bardziej jednak wgryźć się w poglądy Kennedy’ego, tym bardziej racjonalna i zrozumiała staje się ta decyzja.

Partia Demokratyczna przez lata stawała się coraz bardziej elitarna i establishmentowa, RFK natomiast zaczął ulegać wpływowi teorii, które w dużym skrócie określane są jako spiskowe. To samo w sobie też niekoniecznie musi dziwić, wziąwszy pod uwagę całe tło rodzinne i wciąż budzące wiele wątpliwości zabójstwo jego wuja. Ale nie tylko ono. Jako prawnik Kennedy junior ścierał się z największymi korporacjami (udało mu się wygrać proces z Monsanto), a te zawsze grają role czarnego charakteru w rozmaitych teoriach spiskowych. Nie bez powodu zresztą. Joe Biden był wcieleniem tego, co niektóre środowiska zwykły nazywać „sanitaryzmem”, a surowa polityka w związku z COVID-19 w pierwszej fazie pandemii prowadzona była także za Donalda Trumpa. Odpowiedzialnemu za nią doradcy prezydenta do spraw chorób zakaźnych Kennedy poświęcił nawet wydaną w 2021 roku książkę „The Real Anthony Fauci”.

Wszystko to sprawia, że RFK trudny byłby do umiejscowienia w polskiej polityce. Bo to tak jakby – dajmy na to – Grzegorz Braun jeszcze pół roku temu związany byłby z Platformą Obywatelską.

Uśmiechnięta Ameryka

Bieżąca kampania prezydencka w USA przez dłuższy czas była wyjątkowa. Mieliśmy do czynienia ze starciem dwóch wiekowych już panów, z których każdy miał potężny elektorat negatywny. Badania wykazywały, że gdyby któraś z partii zastąpiła swojego nominata kimś młodszym, miałby on szanse większe nawet o kilkanaście procent. Kennedy – również nie młodzieniec, ale jednak o 12 lat młodszy od Bidena, a 8 od Trumpa – stawał się ciekawą alternatywą zarówno dla demokratów, jak i republikanów, sceptycznych wobec własnych kandydatów. W tej niecodziennej sytuacji sondaże dawały szanse na powtórzenie sukcesu Rossa Perota, który w 1992 roku jako kandydat niezależny zdobył 19% głosów w głosowaniu powszechnym. Wszystko zmieniło się jednak, gdy po fatalnej debacie z Trumpem Biden zrezygnował z wyścigu, a demokraci zdecydowali się wystawić do niego Kamalę Harris.

Kolejne sondaże pokazały gwałtowny spadek jego poparcia, co w połączeniu ze wzrostem poparcia dla Harris pozwalają założyć, że Kennedy utracił większą część swojego elektoratu demokratycznego. Zostali przy nim niezadowoleni republikanie i grupa niezależnych, w tym elektorat, który nazwać można buntowniczym. Sytuację tę można porównać do czasów przywództwa w Platformie najpierw Borysa Budki, a potem Donalda Tuska. Dopóki liderem tej partii był Borys Budka, w sondażach rosła Polska 2050 Szymona Hołowni. Gdy wrócił Donald Tusk, wraz z nim do jego partii wrócił zniechęcony słabiutkim kierownictwem elektorat.

Podobieństw jest zresztą więcej. Demokraci w kampanii unikają konkretów, przedstawiają Harris jako receptę na problemy, które powstały za czasów Bidena, pomijając zupełnie fakt, że była ona wiceprezydentem w tej administracji. Co więcej, to ona odpowiadała za politykę imigracyjną i bezpieczeństwo granicy z Meksykiem, najsłabszy punkt ostatnich czterech lat. Ten aspekt jest zupełnie pomijany w partyjnym przekazie, który skupia się na przedstawieniu wyborcom wizji „uśmiechniętej Ameryki”. I – jak wynika z badań – przy odpowiednim wsparciu mediów operacja ta odnosi skutek – Kamala Harris stała się liderką w prezydenckim wyścigu. Gdy już wydawało się, że Donald Trump całkowicie stracił przewagę, którą zyskał po przeżyciu nieudanego zamachu, Robert Kennedy jr postanowił działać.

Lady Liberty odchodzi

Swoje zrobił tu pewnie sam zamach. Sceny z feralnego wiecu przedstawiciela rodu Kennedych musiały poruszyć mocniej niż najbardziej nawet oddanego sympatyka prezydenta Trumpa. Poza emocjami – lub niezależnie od nich – do głosu doszła polityczna kalkulacja. Kennedy realistycznie ocenił, że skoro odeszli od niego wyborcy demokratyczni, swoją obecnością w wyścigu zaszkodzić może już tylko Trumpowi. Tymczasem on sam, wywodząc się z Partii Demokratycznej, uważa ją dziś za partię antydemokratyczną, partię wojny i cenzury, wreszcie – za ekspozyturę wielkich korporacji. Wniosek z tego mógł być jeden – trzeba ustąpić i poprzeć Trumpa. Czy to mu pomoże? Jeśli choć połowa wyborców RFK pójdzie za nim, jest szansa na wygraną. Czy pójdzie? Tego jeszcze nie wiemy. 

Wróćmy do obiecanego na początku tekstu wątku muzycznego. Na początku sierpnia Kennedy’ego juniora poparli muzycy amerykańskiej punkrockowej supergrupy The Defiant. Zespół tworzy kilku znanych z innych kapel muzyków, grają sprawnie i przebojowo, kluczowe jest jednak to, o czym śpiewają. Na przykład o tym, że jakoś w marcu 2020 roku (początek obostrzeń sanitarnych) „Lady Liberty” odeszła z Ameryki. Albo o tym, że najbogatsi chcą, byśmy żyli w myśl hasła „Nie będziesz miał niczego i będziesz szczęśliwy”. To pozwala już naszkicować sobie pewien profil ideowy – gdzieś między anarchizmem a libertarianizmem, a więc bardzo amerykańsko i mało poprawnie politycznie.

A gdy dodamy do tego informację, że perkusista zespołu wcześniej wyrzucony został z The Offspring, bo miał inne niż reszta grupy poglądy na temat szczepień… Jesteśmy w domu. The Defiant nagrali dla Kennedy’ego nową wersję piosenki „Take Back the Power” zespołu Interrupters i uczynili z niej mocny, nieoficjalny hymn kampanii, chwalony przez samego kandydata. Przeglądam jednak media społecznościowe zespołu i próżno szukam informacji, co planują teraz zrobić z tym fantem.

Zła wiadomość

Na koniec zostawiłem gorszą wiadomość. Większość polskiej prawicy sympatyzuje z Trumpem, a liberałowie i lewica bardzo chętnie nas nim straszą. Najczęściej używając do tego argumentów o rzekomej prorosyjskości lub możliwym izolacjonizmie polityki kandydata republikanów. Nie wiemy, jaką rolę Donald Trump przewiduje dla Roberta Kennedy’ego juniora, dla Polski byłoby jednak dobrze, gdyby trzymał go jak najdalej od polityki zagranicznej. W przeciwnym wypadku dziś wyolbrzymione liberalne strachy nabrałyby bardziej realnych kształtów.

Kennedy chce pokoju i spokoju, choćby kosztem Ukrainy, a może nawet wschodniej flanki NATO. Jest to o tyle zaskakujące, że jeszcze dwa lata temu zarządzana przez niego fundacja zajmująca się prawami człowieka organizowała wydarzenia prezentujące ukraiński punkt widzenia i jednoznacznie potępiające Rosję. W niedawnych wystąpieniach RFK powielał natomiast narrację o amerykańskiej współodpowiedzialności za wojnę za naszą wschodnią granicą, nazywając ją „wojną z wyboru”. Szedł dalej, winiąc Stany za liczne konflikty zbrojne na świecie, w tym za powstanie ISIS. Chce zakończenia amerykańskiej pomocy finansowej i militarnej dla Ukrainy (co ciekawe, zupełnie inaczej patrzy na kwestię Izraela), a w niektórych wypowiedziach zdaje się wręcz chwalić „pokojowego” Putina. To podejście sprawia, że w beczce miodu, jaką byłaby dla większości polskich konserwatystów wygrana Trumpa, za sprawą Kennedy’ego może pojawić się jednak całkiem sporo dziegciu. 
 


 

POLECANE
Ministerstwo Sprawiedliwości mianowało nowego rzecznika dyscyplinarnego sędziów. Pierwsze zadanie: usunąć rzeczników z ostatniej chwili
Ministerstwo Sprawiedliwości mianowało nowego rzecznika dyscyplinarnego sędziów. Pierwsze zadanie: usunąć rzeczników

Nowym rzecznikiem dyscyplinarnym sędziów sądów powszechnych została Joanna Raczkowska - przekazało PAP w poniedziałek Ministerstwo Sprawiedliwości. Raczkowska jest sędzią Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa; pracuje w Wydziale Karnym.

Premier: zneutralizowano drona nad budynkami rządu i Belwederem. Zatrzymano Białorusinów z ostatniej chwili
Premier: zneutralizowano drona nad budynkami rządu i Belwederem. Zatrzymano Białorusinów

Premier Donald Tusk poinformował w poniedziałek wieczorem, że Służba Ochrony Państwa zneutralizowała drona operującego nad budynkami rządowymi (Parkowa) i Belwederem. Jak przekazał, zatrzymano dwóch obywateli Białorusi. Policja bada okoliczności incydentu - dodał.

Tego nie mogli mu wybaczyć, dlatego Charlie Kirk musiał umrzeć tylko u nas
Tego nie mogli mu wybaczyć, dlatego Charlie Kirk musiał umrzeć

W chwili, gdy trafiła go kula, stał pod namiotem z napisem-mottem jego działalności "udowodnij mi, że się mylę". Zamachowiec mu tego nie udowodnił. Wręcz przeciwnie.

Prawica po wyborach szykuje bombę. Będzie sanacja sądownictwa? z ostatniej chwili
"Prawica po wyborach szykuje bombę". Będzie "sanacja sądownictwa"?

Na polskiej scenie politycznej szykuje się uderzenie, które może zmienić oblicze wymiaru sprawiedliwości na długie lata - czytamy we wpisie komentatora platformy X, znanego jako Jack Strong. Chodzi o nowy projekt ustawy, który, jak twierdzi autor wpisu, "rodzi się w kręgach prawicy". "Jego celem jest przeciwdziałanie anarchizacji polskiego wymiaru sprawiedliwości". Projekt ten miałby być już nazywany „sanacją sądownictwa”.

Ani żona Cezara ani bezstronna Temida. Wątpliwa reputacja TSUE tylko u nas
Ani żona Cezara ani bezstronna Temida. Wątpliwa reputacja TSUE

Po raz kolejny Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej próbuje ingerować w polski system sądowniczy. Przypomnijmy, też po raz kolejny, że nie ma on do tego żadnych uprawnień, ponieważ „wszelkie kompetencje nieprzyznane Unii w traktatach należą do państw członkowskich” (artykuł 5 Traktatu o Unii Europejskiej), a w zakresie sądownictwa państwa członkowskie nie przyznały Unii żadnych kompetencji.

Nowe informacje ws. ostrzelania auta polskiego europosła w Brukseli. Wygląda na zaplanowane działania Wiadomości
Nowe informacje ws. ostrzelania auta polskiego europosła w Brukseli. "Wygląda na zaplanowane działania"

Waldemar Buda napisał o ostrzelaniu swojego samochodu w Brukseli: "9 precyzyjnych strzałów, w momencie ataku nie byłem w aucie". Europoseł PiS zaznaczył, że tylko jego samochód został potraktowany w ten sposób. Jego zdaniem zatem, atak wygląda na zaplanowane działanie. Sprawę badają belgijskie służby.    

Karol Nawrocki w Niemczech. Deutsche Welle: wróci kwestia reparacji Wiadomości
Karol Nawrocki w Niemczech. Deutsche Welle: "wróci kwestia reparacji"

Prezydent Polski Karol Nawrocki przybywa do Berlina z pierwszą wizytą zagraniczną. Niemiecki rząd podkreśla wagę utrzymywania bliskich relacji z Polską, wskazując na wspólne interesy w zakresie bezpieczeństwa. Niemieckie media podkreślają też temat reparacji, do których ma wrócić Karol Nawrocki z prezydentem Frankiem-Walterem Steinmeierem

Komunikat dla mieszkańców województwa świętokrzyskiego pilne
Komunikat dla mieszkańców województwa świętokrzyskiego

Ważna informacja dla mieszkańców województwa świętokrzyskiego. W związku z budową obwodnicy Opatowa muszą się liczyć z poważnymi utrudnieniami na drogach.

Von der Leyen broni Zielonego Ładu: Świat puka się w głowę. Co zrobi polski rząd? z ostatniej chwili
Von der Leyen broni Zielonego Ładu: "Świat puka się w głowę". Co zrobi polski rząd?

Dzisiejszy kurs Komisji Europejskiej jest nieodpowiedzialny - ocenili europosłowie PiS odnosząc się do wystąpienia szefowej KE Ursuli von der Leyen w PE . Świat puka się po głowie, kiedy to wszystko słyszy; żądamy weta polskiego - mówiła Anna Zalewska.

Zła wiadomość dla pana ministra. Waldemar Żurek odwołał sędziów wbrew negatywnym opiniom pilne
"Zła wiadomość dla pana ministra". Waldemar Żurek odwołał sędziów wbrew negatywnym opiniom

Ministerstwo Sprawiedliwości poinformowało, że minister Waldemar Żurek odwołał 25 prezesów i wiceprezesów sądów, mimo że kolegia sądów wydały negatywne opinie wobec wniosków o ich odwołanie. Żurek pominął też KRS, której nie uznaje. "To  nie wywołuje jakichkolwiek skutków prawnych" - skomentował na platformie X mec. Bartosz Lewandowski.

REKLAMA

Robert Kennedy jr zdecydował się poprzeć Donalda Trumpa. Kim on właściwie jest?

Niezależny kandydat na prezydenta USA Robert Kennedy jr zdecydował się poprzeć Donalda Trumpa. Kim jest Kennedy, kto go popiera i czy może to zmienić losy nadchodzących wyborów prezydenckich?
Robert Kennedy Jr Robert Kennedy jr zdecydował się poprzeć Donalda Trumpa. Kim on właściwie jest?
Robert Kennedy Jr / Gage Skidmore / Flickr

To jeden z popularnych wśród fanów muzyki i czarnego humoru memów: zdjęcie przedstawiające Johna, Roberta i Teda Kennedych podpisane „Znasz się na punk rocku? To powiedz, jaki to zespół”. Wyjaśnijmy ten żart. John Kennedy, prezydent Stanów Zjednoczonych, zamordowany został w Dallas 22 listopada 1963 roku. Jego brat Robert F. Kennedy ginie pięć lat później, tuż po wygranej w stanowych turach wyborów prezydenckich. Jedynie trzeci z braci na zdjęciu – Ted Kennedy – umiera z przyczyn naturalnych w 2009 roku. W 1978 roku, gdy na dobre rozkręca się punkowa rewolucja, Eric Boucher, znany później pod pseudonimem Jello Biafra (to jemu Kazik Staszewski zawdzięcza słowa o wizualizowaniu sobie „ostatecznego krachu systemu korporacji”), wraz z trzema kolegami zakłada zespół Dead Kennedys, który tworzy m.in. „California Über Alles” czy „Holiday in Cambodia”. Nazwa ma prowokować, wg Biafry nie chodzi jednak o szarganie pamięci zmarłych, a raczej o symboliczne ujęcie końca jednego z amerykańskich snów. 46 lat później to poglądy innej punkrockowej amerykańskiej kapeli najlepiej pozwolą nam zrozumieć fenomen popularności Roberta Kennedy’ego juniora.

Czytaj także: Znany polityk PiS zatrzymany przez CBA

Czytaj także: Demokracja? Grecy jej nie szanowali. Obecnie uczyniono z niej bożka

Czytaj także: Demokracja w odwrocie: tak wygląda Polska po niemal roku rządów Tuska

Na tropach zdrady

Zacznijmy jednak od początku. Robert Kennedy jr, przez Amerykanów nazywany RFK, pochodząc z takiej rodziny, niejako musiał zająć się polityką, choć stało się to dość późno. Przez większość życia był prawnikiem zajmującym się głównie kwestiami związanymi z ochroną środowiska. W marcu zeszłego roku oznajmił, że zamierza kandydować na prezydenta z ramienia Partii Demokratycznej. Demokraci nie byli jednak zainteresowani, planując początkowo reelekcję Joe Bidena, a po jego wymuszonej rezygnacji, nominując na ten urząd bez prawyborów Kamalę Harris. Kennedy miał więc prawo poczuć się dwukrotnie wystawiony do wiatru przez partię, z którą planował sięgnąć po najwyższe stanowisko w państwie. Po pierwszym koszu od demokratów został kandydatem niezależnym, po drugim poparł Donalda Trumpa. Pozornie mogło się to wydawać zaskakujące, im bardziej jednak wgryźć się w poglądy Kennedy’ego, tym bardziej racjonalna i zrozumiała staje się ta decyzja.

Partia Demokratyczna przez lata stawała się coraz bardziej elitarna i establishmentowa, RFK natomiast zaczął ulegać wpływowi teorii, które w dużym skrócie określane są jako spiskowe. To samo w sobie też niekoniecznie musi dziwić, wziąwszy pod uwagę całe tło rodzinne i wciąż budzące wiele wątpliwości zabójstwo jego wuja. Ale nie tylko ono. Jako prawnik Kennedy junior ścierał się z największymi korporacjami (udało mu się wygrać proces z Monsanto), a te zawsze grają role czarnego charakteru w rozmaitych teoriach spiskowych. Nie bez powodu zresztą. Joe Biden był wcieleniem tego, co niektóre środowiska zwykły nazywać „sanitaryzmem”, a surowa polityka w związku z COVID-19 w pierwszej fazie pandemii prowadzona była także za Donalda Trumpa. Odpowiedzialnemu za nią doradcy prezydenta do spraw chorób zakaźnych Kennedy poświęcił nawet wydaną w 2021 roku książkę „The Real Anthony Fauci”.

Wszystko to sprawia, że RFK trudny byłby do umiejscowienia w polskiej polityce. Bo to tak jakby – dajmy na to – Grzegorz Braun jeszcze pół roku temu związany byłby z Platformą Obywatelską.

Uśmiechnięta Ameryka

Bieżąca kampania prezydencka w USA przez dłuższy czas była wyjątkowa. Mieliśmy do czynienia ze starciem dwóch wiekowych już panów, z których każdy miał potężny elektorat negatywny. Badania wykazywały, że gdyby któraś z partii zastąpiła swojego nominata kimś młodszym, miałby on szanse większe nawet o kilkanaście procent. Kennedy – również nie młodzieniec, ale jednak o 12 lat młodszy od Bidena, a 8 od Trumpa – stawał się ciekawą alternatywą zarówno dla demokratów, jak i republikanów, sceptycznych wobec własnych kandydatów. W tej niecodziennej sytuacji sondaże dawały szanse na powtórzenie sukcesu Rossa Perota, który w 1992 roku jako kandydat niezależny zdobył 19% głosów w głosowaniu powszechnym. Wszystko zmieniło się jednak, gdy po fatalnej debacie z Trumpem Biden zrezygnował z wyścigu, a demokraci zdecydowali się wystawić do niego Kamalę Harris.

Kolejne sondaże pokazały gwałtowny spadek jego poparcia, co w połączeniu ze wzrostem poparcia dla Harris pozwalają założyć, że Kennedy utracił większą część swojego elektoratu demokratycznego. Zostali przy nim niezadowoleni republikanie i grupa niezależnych, w tym elektorat, który nazwać można buntowniczym. Sytuację tę można porównać do czasów przywództwa w Platformie najpierw Borysa Budki, a potem Donalda Tuska. Dopóki liderem tej partii był Borys Budka, w sondażach rosła Polska 2050 Szymona Hołowni. Gdy wrócił Donald Tusk, wraz z nim do jego partii wrócił zniechęcony słabiutkim kierownictwem elektorat.

Podobieństw jest zresztą więcej. Demokraci w kampanii unikają konkretów, przedstawiają Harris jako receptę na problemy, które powstały za czasów Bidena, pomijając zupełnie fakt, że była ona wiceprezydentem w tej administracji. Co więcej, to ona odpowiadała za politykę imigracyjną i bezpieczeństwo granicy z Meksykiem, najsłabszy punkt ostatnich czterech lat. Ten aspekt jest zupełnie pomijany w partyjnym przekazie, który skupia się na przedstawieniu wyborcom wizji „uśmiechniętej Ameryki”. I – jak wynika z badań – przy odpowiednim wsparciu mediów operacja ta odnosi skutek – Kamala Harris stała się liderką w prezydenckim wyścigu. Gdy już wydawało się, że Donald Trump całkowicie stracił przewagę, którą zyskał po przeżyciu nieudanego zamachu, Robert Kennedy jr postanowił działać.

Lady Liberty odchodzi

Swoje zrobił tu pewnie sam zamach. Sceny z feralnego wiecu przedstawiciela rodu Kennedych musiały poruszyć mocniej niż najbardziej nawet oddanego sympatyka prezydenta Trumpa. Poza emocjami – lub niezależnie od nich – do głosu doszła polityczna kalkulacja. Kennedy realistycznie ocenił, że skoro odeszli od niego wyborcy demokratyczni, swoją obecnością w wyścigu zaszkodzić może już tylko Trumpowi. Tymczasem on sam, wywodząc się z Partii Demokratycznej, uważa ją dziś za partię antydemokratyczną, partię wojny i cenzury, wreszcie – za ekspozyturę wielkich korporacji. Wniosek z tego mógł być jeden – trzeba ustąpić i poprzeć Trumpa. Czy to mu pomoże? Jeśli choć połowa wyborców RFK pójdzie za nim, jest szansa na wygraną. Czy pójdzie? Tego jeszcze nie wiemy. 

Wróćmy do obiecanego na początku tekstu wątku muzycznego. Na początku sierpnia Kennedy’ego juniora poparli muzycy amerykańskiej punkrockowej supergrupy The Defiant. Zespół tworzy kilku znanych z innych kapel muzyków, grają sprawnie i przebojowo, kluczowe jest jednak to, o czym śpiewają. Na przykład o tym, że jakoś w marcu 2020 roku (początek obostrzeń sanitarnych) „Lady Liberty” odeszła z Ameryki. Albo o tym, że najbogatsi chcą, byśmy żyli w myśl hasła „Nie będziesz miał niczego i będziesz szczęśliwy”. To pozwala już naszkicować sobie pewien profil ideowy – gdzieś między anarchizmem a libertarianizmem, a więc bardzo amerykańsko i mało poprawnie politycznie.

A gdy dodamy do tego informację, że perkusista zespołu wcześniej wyrzucony został z The Offspring, bo miał inne niż reszta grupy poglądy na temat szczepień… Jesteśmy w domu. The Defiant nagrali dla Kennedy’ego nową wersję piosenki „Take Back the Power” zespołu Interrupters i uczynili z niej mocny, nieoficjalny hymn kampanii, chwalony przez samego kandydata. Przeglądam jednak media społecznościowe zespołu i próżno szukam informacji, co planują teraz zrobić z tym fantem.

Zła wiadomość

Na koniec zostawiłem gorszą wiadomość. Większość polskiej prawicy sympatyzuje z Trumpem, a liberałowie i lewica bardzo chętnie nas nim straszą. Najczęściej używając do tego argumentów o rzekomej prorosyjskości lub możliwym izolacjonizmie polityki kandydata republikanów. Nie wiemy, jaką rolę Donald Trump przewiduje dla Roberta Kennedy’ego juniora, dla Polski byłoby jednak dobrze, gdyby trzymał go jak najdalej od polityki zagranicznej. W przeciwnym wypadku dziś wyolbrzymione liberalne strachy nabrałyby bardziej realnych kształtów.

Kennedy chce pokoju i spokoju, choćby kosztem Ukrainy, a może nawet wschodniej flanki NATO. Jest to o tyle zaskakujące, że jeszcze dwa lata temu zarządzana przez niego fundacja zajmująca się prawami człowieka organizowała wydarzenia prezentujące ukraiński punkt widzenia i jednoznacznie potępiające Rosję. W niedawnych wystąpieniach RFK powielał natomiast narrację o amerykańskiej współodpowiedzialności za wojnę za naszą wschodnią granicą, nazywając ją „wojną z wyboru”. Szedł dalej, winiąc Stany za liczne konflikty zbrojne na świecie, w tym za powstanie ISIS. Chce zakończenia amerykańskiej pomocy finansowej i militarnej dla Ukrainy (co ciekawe, zupełnie inaczej patrzy na kwestię Izraela), a w niektórych wypowiedziach zdaje się wręcz chwalić „pokojowego” Putina. To podejście sprawia, że w beczce miodu, jaką byłaby dla większości polskich konserwatystów wygrana Trumpa, za sprawą Kennedy’ego może pojawić się jednak całkiem sporo dziegciu. 
 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe