Nie żyje Zygmunt Bauman. Zmarł w wieku 91 lat
O śmierci socjologa poinformowała jego żona Aleksandra Kania.
By Forumlitfest - Praca własna, / CC BY 3.0, Wikimedia Commons
Zygmunt Bauman - polski socjolog, filozof, eseista, jeden z twórców koncepcji postmodernizmu – ponowoczesności, płynnej nowoczesności, późnej nowoczesności. Profesor nauk humanistycznych. Przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Katedry Socjologii na University of Leeds, od 1990 był profesorem emerytowanym tej uczelni. Specjalizował się w teorii kultury.
Urodził się w Poznaniu w 1925 r. w rodzinie polskich Żydów. Po rozpoczęciu wojny we wrześniu 1939 wraz z rodzicami uciekł przed frontem do ZSRR. Wstąpił do Komsomołu i w 1943 r. rozpoczął studia na uniwersytecie w Niżnym Nowogrodzie. Wkrótce potem został zmobilizowany i wcielony do moskiewskiej milicji, w której służył przez kilka miesięcy, regulując ruch na ulicach jako „inspektor ruchu drogowego”.
W wieku lat dziewiętnastu (1944 r.) wstąpił do 1 Armii Wojska Polskiego. Pełnił funkcję oficera polityczno-wychowawczego, służąc w szeregach 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego. Wziął udział w bitwie o Kołobrzeg, w której został ranny, oraz w bitwie o Berlin.
W tym samym roku podpisał zobowiązanie do współpracy jako agent-informator Informacji Wojskowej o pseudonimie „Semjon”.
W czerwcu 1945 wraz z całą 4 Dywizją Piechoty został wcielony do Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). W styczniu 1946 r. wstąpił do PPR. W 1949 r. został mianowany szefem Oddziału Propagandy i Agitacji w Zarządzie Politycznym. W 1953 r. został zwolniony z pełnionych funkcji i z zawodowej służby wojskowej z powodu więzi z obcą klasowo i ideologicznie rodziną, w związku z czym stwierdzono jego „nieprzydatność do dalszej służby w wojsku”.
Jednak w 1950 r., z własnej inicjatywy i wbrew woli ojca, wystąpił o przekazanie na rzecz PZPR praw rodziców do spadku rodzinnego. Mimo braku zgody KC PZPR pozostał przy swym zdaniu i w dalszym ciągu podejmował starania o przekazanie spadku.
Studiował w ZSRR, następnie w Akademii Nauk Społecznych i Politycznych przy KC PZPR. Po wojnie podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Wykładał marksizm na Wydziale Filozofii UW.
W wyniku wydarzeń z marca '68 roku został zmuszony do opuszczenia Polski.
Został wykładowcą uczelni w Tel Awiwie i Hajfie. Od 1971 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie wykładał na Uniwersytecie w Leeds.
źródło: Wikimedia Commons
Urodził się w Poznaniu w 1925 r. w rodzinie polskich Żydów. Po rozpoczęciu wojny we wrześniu 1939 wraz z rodzicami uciekł przed frontem do ZSRR. Wstąpił do Komsomołu i w 1943 r. rozpoczął studia na uniwersytecie w Niżnym Nowogrodzie. Wkrótce potem został zmobilizowany i wcielony do moskiewskiej milicji, w której służył przez kilka miesięcy, regulując ruch na ulicach jako „inspektor ruchu drogowego”.
W wieku lat dziewiętnastu (1944 r.) wstąpił do 1 Armii Wojska Polskiego. Pełnił funkcję oficera polityczno-wychowawczego, służąc w szeregach 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego. Wziął udział w bitwie o Kołobrzeg, w której został ranny, oraz w bitwie o Berlin.
W tym samym roku podpisał zobowiązanie do współpracy jako agent-informator Informacji Wojskowej o pseudonimie „Semjon”.
W czerwcu 1945 wraz z całą 4 Dywizją Piechoty został wcielony do Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). W styczniu 1946 r. wstąpił do PPR. W 1949 r. został mianowany szefem Oddziału Propagandy i Agitacji w Zarządzie Politycznym. W 1953 r. został zwolniony z pełnionych funkcji i z zawodowej służby wojskowej z powodu więzi z obcą klasowo i ideologicznie rodziną, w związku z czym stwierdzono jego „nieprzydatność do dalszej służby w wojsku”.
Jednak w 1950 r., z własnej inicjatywy i wbrew woli ojca, wystąpił o przekazanie na rzecz PZPR praw rodziców do spadku rodzinnego. Mimo braku zgody KC PZPR pozostał przy swym zdaniu i w dalszym ciągu podejmował starania o przekazanie spadku.
Studiował w ZSRR, następnie w Akademii Nauk Społecznych i Politycznych przy KC PZPR. Po wojnie podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Wykładał marksizm na Wydziale Filozofii UW.
W wyniku wydarzeń z marca '68 roku został zmuszony do opuszczenia Polski.
Został wykładowcą uczelni w Tel Awiwie i Hajfie. Od 1971 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie wykładał na Uniwersytecie w Leeds.
źródło: Wikimedia Commons
![[Felieton „TS”] Rafał Woś: Przerywamy zmowę milczenia](https://www.tysol.pl/imgcache/60x42/c/uploads/news/127941/1726511889808f911cf9ad7c364c7346.png){kind=small}
