[Tylko u nas] Olaf Deriglasoff dla Tysol.pl: "Jestem piekarzem piosenek"

Walcząc z komuną, nie zdawaliśmy sobie sprawy, że wolny rynek potrafi mieć też mroczne oblicze, który powoduje zaniżenie poziomu kultury. I taka niska kultura zaczyna dominować w Polsce, prawdopodobnie dlatego że jest łatwo przyswajalna – mówi Olaf Deriglasoff – lider zespołu Cyrk Deriglasoff, muzyk, autor tekstów, producent w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem.
 [Tylko u nas] Olaf Deriglasoff dla Tysol.pl: "Jestem piekarzem piosenek"
/ Honorata Karapuda
– „Magia y tresura” to rozrywka dla koneserów czy dla mas?

– To jest dobre pytanie. Tej płyty nie adresuję ani do mas, ani do koneserów. Prawdopodobnie  nastąpi zmiana warty, jeżeli chodzi o moją publiczność. Spodziewam się, że część publiczności, która była przyzwyczajona do mojego ostrzejszego rockowego grania, odejdzie, a na jej miejsce pojawi się nowa. Byłoby miło, gdyby płyta „Magia y tresura” odbiła się szerszym echem, ponieważ jest to wydawnictwo całkowicie niezależne. Nie podpisaliśmy kontraktu z żadną wytwórnią płytową i wszystko robimy to na własną rękę, za własne pieniądze.

– Wydajesz sam. To już jest dzisiaj na porządku dziennym głównie w środowisku hiphopowym. Żadna duża firma fonograficzna nie chciała zainwestować w Cyrk?

– Jedna z dużych wytwórni zainteresowała się naszą twórczością po koncercie na Enea Spring Break w Poznaniu. Jednak wielkie wytwórnie płytowe są w moim odczuciu anachroniczne. Nie rozumieją nowego oblicza przemysłu muzycznego. Reprezentują myślenie z lat 60. ubiegłego wieku. Próbują pozbawiać artystę większości praw do jego własnej muzyki. Chcą go kontrolować we wszystkich aspektach, po to żeby na nim zarabiać jak na dojnej krowie i strzyc jak owieczkę. Nie zgadzam się na to. Jestem doświadczonym człowiekiem, jednocześnie nieustannie staram się edukować. Uczę się prawniczego języka, w jakim są napisane kontrakty i umowy, poznaję znaczenie definicji i przepisów. I nie podpisuję kontraktów jak głupek, który potem skarży się, że go skrzywdzono i okradziono. A skąd ten lament? Bo nie zgłębił tematu. Młodzi muzycy, uważajcie co podpisujecie, bo możecie być zablokowani na długie lata, znam takie przypadki z własnego doświadczenia. Wieloletni szef wytwórni, który oferował mi 10-letni kontrakt, a w moim przypadku jest to dożywocie artystyczne, niespodziewanie wyleciał z firmy. Gdybym to podpisał, to pewnie byłbym uwalony na najbliższe 10 lat z kontraktem, z którego nic by nie wynikało, bo polityka firmy uległa całkowitej zmianie. Tak więc lepiej wydać samemu, zainwestować własne pieniądze, nikomu się nie kłaniać. W dzisiejszych czasach wszystko można zrobić samemu. Ja wykorzystuję tę możliwość.

– Obserwujesz sytuację, że tresuje się słuchaczy do słuchania konkretnego gatunku muzycznego, czy to mój wymysł?

– Istnieje coś takiego jak profil stacji radiowych, który jest obliczany według słupków słuchalności. Musi być taka muzyka, żeby sprzedawały się reklamy. Walcząc z komuną, nie zdawaliśmy sobie sprawy, że wolny rynek potrafi mieć też mroczne oblicze, który powoduje zaniżenie poziomu kultury. I taka niska kultura zaczyna dominować w Polsce, prawdopodobnie dlatego że jest łatwo przyswajalna.

– Na czym polega magia Cyrku Deriglasoff?

– Magia tworzy się na styku dwóch światów. Zespołu i publiczności. Zawsze dbam o to, żeby te światy się mieszały. Na koncertach nieustannie zachęcamy publiczność do wspólnego śpiewu. Dzisiejszy statystyczny Polak nie potrafi, nie fałszując, zaśpiewać przysłowiowego „Sto lat”, a zdarza się, że się myli w tekście hymnu narodowego. Ludzie śpiewają bez mocy, bez uczucia, jakby się wstydzili. Nie lubię i nie szanuję tego. Bylejakość w muzyce trzeba prostować. Trzeba dawać dobre wzorce. Cyrk jest przykładem tworzenia wspólnoty na koncertach. Nie lubię chłodnej publiczności, która stoi z założonymi rękami i z koneserską miną kiwa głową twierdząco albo przecząco. A już najbardziej wkurzają mnie ludzie, którzy z jakąś głupią dumą mówią, że nie słuchają polskiej muzyki, „ja słucham tylko zagranicznej muzy”. Ręce opadają. Ja od dekad uparcie piszę po polsku, i chętnie przyjmę zagraniczne zaproszenie, ale po to, żeby śpiewać tam właśnie po polsku. Nasz język jest ciekawy, ma koloryt. Wielu polskich muzyków robi muzykę po angielsku. Wydaje im się, że mieszkańcy USA zachwycą się polską muzyką zrobioną po angielsku. I tutaj mam dla nich złą wiadomość. Amerykanie mają już swoją muzykę i to śpiewaną dobrym angielskim. Nie muszą jej importować z Polski. Jest bardzo, bardzo niewiele polskich zespołów, które uzyskały uznanie w świecie anglosaskim. Są to głównie zespoły metalowe, ich nazwy każdy zna.

– W waszej muzyce dokonuje się iluzja na rzecz prawdziwych emocji?

– Promujemy emocje i uczestnictwo widza w naszym koncercie. Pisząc teksty, staram się, aby były życiowe, opowiadały o nas wszystkich, jednocześnie zawierały w sobie jakąś refleksję, która może być dobrym materiałem do przemyśleń dla słuchacza. Cyrk Deriglasoff jest eksperymentem i zobaczymy, co z niego wyniknie. To dla mnie doskonała przygoda, a ja lubię takie delikatne prowokacyjki.

– Wciąż rozdajecie śpiewniki na koncertach?

– Tak, jak najbardziej. Musimy wydrukować ich jeszcze więcej. Jest na nie duże zapotrzebowanie.
Fot. Honorata Karapuda
– Polski przemysł muzyczny to cyrk?

– Często odnoszę wrażenie, że to archaiczny cyrk, w którym zwierzęta tańczą na rozgrzanej blasze. W tym cyrku nie idzie się z duchem czasów. W moim przekonaniu nowy model to pełne partnerstwo wytwórni i artysty, a nie bycie własnością firmy fonograficznej.

– Wasza najnowsza płyta to pamflet na to, co się dzieje w muzyce?

– Nie. Jedyną osobą, którą krytykuję bezlitośnie, jestem ja sam. Teksty na płycie „Magia y tresura” to jest moje życie. Jest to płyta autobiograficzna. To są prawdziwe opowieści. Nie przyczepiam się do nikogo w tych piosenkach.

– Jest nisza na takie granie. Chciałbyś opanować ją całkowicie?

– Nie mam nic przeciwko temu, żeby grać koncerty za godziwe stawki. Nie mam nic przeciwko temu, żeby stać mnie było na rozbudowany występ, na naprawdę duży show, ale póki co,  jest to jeszcze marzenie ściętej głowy. Być może kiedyś. Na razie zaczynamy od zera. Chciałbym sprzedać tyle płyt, żeby móc spłacić długi, które zaciągnęliśmy, żeby tę płytę wydać. To się powoli zaczyna dziać. Pierwszy nakład już dawno się sprzedał. Mam nadzieję, że niedługo dojdziemy do upragnionego punktu, który wyzeruje nasze długi.

– Byłem na koncercie, muzyka mnie porwała. Jest szansa na takie granie na dniach miast. Przecież statystyczny Kowalski będzie dobrze się bawił przy takiej muzyce.

Otwierając firmę Cyrk Deriglasoff, postanowiłem się nie ograniczać. Byłbym wzruszony, gdybym mógł zagrać na czyimś weselu, pod warunkiem że grałbym swój autorski repertuar. Jeżeli ktoś wyśle takie zaproszenie, będę zaszczycony. Również tyczy się to pogrzebów i styp. Możemy grać akustycznie, nawet na przysłowiowej ulicy czy stacji benzynowej. To jest dla mnie podstawa, żeby zespół był niezależny od prądu, potrafił zagrać wszędzie i w każdej chwili, tak jak w dawnych czasach.

Fot. Dagmara Karapuda

– Muzyka Cyrku Deriglasoff ma duży potencjał komercyjny. Powinieneś wyskakiwać z lodówki, a nie wyskakujesz. Dlaczego?

– Ja z popularnością mam pewien problem. Nie interesuje mnie sława, to wręcz niesamowicie utrudnia normalne życie. Nie chcę, żeby ludzie rzucali mi się do kolan, ze łzami w oczach prosząc o błogosławieństwo dla swoich dzieci. Ja jestem tylko piekarzem piosenek. Nie oczekuję w zamian uwielbienia. Moi koledzy jak Kazik Staszewski, Muniek Staszczyk czy Arek Jakubik nie mogą już spokojnie przejść ulicą. Na piwo też raczej z nimi nie pójdziesz, bo zawsze znajdzie się dziesięciu pijanych gości, którzy chcą postawić wódeczkę, poklepać po ramieniu i zrobić sobie zdjęcia. To jest dla mnie wkurzające, bo odziera z prywatności, a czasem wręcz godności. Każdy ma prawo do tych dwóch rzeczy, nawet znany i lubiany artysta.


– Jesteś dużym chłopem, więc ciebie ciężko jest poklepać po plecach.

– Kto będzie chciał spróbować, niech uważa (śmiech).

– Muzyka obecnie jest przegadana, bez znaczących treści?

– Jest dużo bardzo ciekawej muzyki polskiej na rynku, która ma konkretny przekaz. Cieszę się, że wiele zespołów eksploruje polski język, polską kulturę. I mam nadzieję, że to niebawem będzie nasz towar eksportowy. Polska muzyka bez kompleksów, zresztą takie zespoły jak Kapela ze wsi Warszawa czy Hańba już ten szlak nieco przetarły. 

– Jakie troski ma Cyrk Deriglasoffa?

– Głównie ekonomiczne. W związku z finansowaniem płyty z własnej kieszeni jesteśmy zadłużeni i z utęsknieniem czekamy na zero, o którym wcześniej mówiłem. Niestety nadal mało jest klubów, które mają pomysł, by nasz Cyrk do siebie zaprosić, ale nie poddajemy się i usilnie pracujemy nad tym. Latem będziemy grać na festiwalu Pol'and'Rock, odwiedzimy również festiwal w Cieszanowie. Mam nadzieję, że otworzy nam to drogę do większej liczby klubów, bo to właśnie tam czujemy się najlepiej.

Fot. Dagmara Karapuda

– Mówisz tak, jakbyś zaczynał od nowa...

– No i w pewnym sensie tak jest, ale każdy dzień jest nową przygodą. Wychodząc dzisiaj o 7 rano z domu, nie wiedziałem, gdzie wyląduję. Zawsze nie wiem, co się wydarzy i jestem tej niewiadomej ciekawy. Lubię być muzykiem, bo mogę poznawać inspirujących ludzi, a co ważniejsze, mogę działać na własnych zasadach. A złe chwile czynią nas silniejszymi i hartują nas. Dzięki trudnym momentom w moim życiu wiem, że w każdej sytuacji sobie poradzę.

– Miałeś taką sytuację, że do Twojej córki przyjechał adorator, który raczył się disco polo albo inną muzyką niż tą, której słuchasz?

– Tak dosłownie to jeszcze nie było. Ta piosenka to odniesienie do moich młodzieńczych lat, gdy przyjeżdżałem do ojców, żeby wyrywać ich córki z domowych pieleszy. I nagle ku swojemu zdumieniu znalazłem się po drugiej stronie barykady. To ja jestem tatą, który z groźną miną otwiera drzwi absztyfikantowi (śmiech). Moje córki wyrosły, słuchając w domu dobrej muzyki. Mają wyrobiony gust. Dodatkowo u nas w domu wszyscy malują i rysują. Jesteśmy artystyczną rodziną. Nie zdarzyło mi się, żeby przyjechał jakiś chłopak do mojej córki wypasionym BMW, a z samochodu grzmiało disco polo. Jednak nie wiadomo, czym nas życie jeszcze zaskoczy, więc na wszelki wypadek jest ta piosenka (śmiech).

Fot. Dagmara Karapuda

– Śpiewasz, że jesteś wesołym dziadem. Kiedy nastąpił moment, że przestałeś uczestniczyć w pościgu za mamoną. A może to jest przewrotne?

– Ta piosenka jest rozważaniem nad tym, czy zaniedbany dziadek, którego widzimy na ławeczce z piwkiem w dłoni, być może nie jest większym królem życia i filozofem niż my. Mijamy go w hipnotycznym pędzie do pracy, z pracy, na spotkanie, po zakupy. Spoceni, zabiegani, narzekający na brak czasu, na szaleńcze tempo życia. Być może człowiek, którego mijamy i do którego czujemy litość, a może wręcz pogardę, wie o wiele więcej niż my i to on może się z nas śmiać albo nam współczuć. Dlatego też staram się nie gonić za pieniądzem, za tanią popularnością. Raczej pędzę za człowiekiem, chcę mu dać piosenkę, która może spowodować, że się zastanowi albo że poczuje radość ze współtworzenia atmosfery koncertu. To jest moje zadanie i na tym się koncentruję.



– Ty masz spokój i równowagę ducha.

– Jakbym miał, to bym o tym nie śpiewał. Myślę, że ci, którzy go posiadają, nie muszą o tym mówić. Oni w tym stanie są, trwają. Mówienie o tym jest domeną ludzi, którzy by chcieli tak jak ja, którzy aspirują tak jak ja, którzy zazdroszczą osobom, które osiągnęły spokój ducha. Te osoby nic nie muszą i nigdzie nie pędzą. A ja... ja jestem niespokojnym duchem, gnam z Cyrkiem na kolejny koncert, do studia, na kolejną rozmowę. Być może, jak będę starszym panem, to się uspokoję. Zapuszczę długą brodę i będę z pobłażliwym uśmiechem patrzył na świat pędzący przed siebie. Będę siedział i medytował.

Rozmawiał: Bartosz Boruciak

 

POLECANE
W Norwegii dla mordercy śpiewają kolorowe ptaki tylko u nas
W Norwegii dla mordercy śpiewają kolorowe ptaki

To, co dzieje się w Norwegii w sprawie Andersa Breivika - masowego mordercy, który przed 13 laty pozbawił życia siedemdziesięciu siedmiu niewinnych ludzi i zranił trzystu dziewiętnastu, powinno wykluczyć Norwegię z grona cywilizowanych krajów.

Zawieszenie broni w Libanie. Biden i Macron mają ogłosić je w ciągu 36 godzin z ostatniej chwili
Zawieszenie broni w Libanie. Biden i Macron mają ogłosić je w ciągu 36 godzin

Jak podaje agencja Reutera, prezydenci USA i Francji Joe Biden i Emmanuel Macron mają w przeciągu 36 godzin ogłosić zawieszenie broni w wojnie, którą Izrael toczy przeciwko Hezbollahowi w Libanie.

MSZ Francji o decyzji MTK ws. Netanjahu: Respektujemy prawo międzynarodowe polityka
MSZ Francji o decyzji MTK ws. Netanjahu: Respektujemy prawo międzynarodowe

Rzecznik francuskiego MSZ Christophe Lemoine, komentując w poniedziałek nakaz aresztowania premiera Izraela Benjamina Netanjahu wydany przez Międzynarodowy Trybunał Karny, oznajmił, że Francja respektuje prawo międzynarodowe.

Nawrocki kandydatem na prezydenta. Błaszczak: Nigdy nie był w partii polityka
Nawrocki kandydatem na prezydenta. Błaszczak: Nigdy nie był w partii

W poniedziałek gościem Przemysława Szubartowicza w programie "Punkt Widzenia" w Polsacie News był Mariusz Błaszczak. Przewodniczący klubu parlamentarnego PiS został zapytany o kwestię bezpartyjności Karola Nawrockiego.

Biały Dom: Poważnie podchodzimy do gróźb Rosji wobec bazy w Redzikowie z ostatniej chwili
Biały Dom: Poważnie podchodzimy do gróźb Rosji wobec bazy w Redzikowie

Poważnie podchodzimy do gróźb Rosji wobec bazy w Redzikowie, ale robimy wszystko, by zapewnić bezpieczeństwo naszym żołnierzom w Europie - powiedział w poniedziałek rzecznik Rady Bezpieczeństwa Narodowego John Kirby. W sposób zawoalowany przyznał, że USA zezwoliły Ukrainie na używanie ATACMS wewnątrz Rosji.

Niemcy przygotowują się na ewentualny atak. Berlin wzoruje się na Polsce z ostatniej chwili
Niemcy przygotowują się na ewentualny atak. Berlin wzoruje się na Polsce

Niemiecka gazeta „Bild” poinformowała, że Berlin jest zaniepokojony ewentualnym atakiem Rosji na NATO. W tym celu niemieckie władze mają opracowywać plan budowy bunkrów.

KE egzekwuje prawo unijne. Platforma społecznościowa dla liberałów ma kłopoty z ostatniej chwili
KE egzekwuje prawo unijne. Platforma społecznościowa dla liberałów ma kłopoty

Rzecznik Komisji Europejskiej Thomas Regnier powiedział dziennikarzom w poniedziałek podczas briefingu w Brukseli, że platforma Bluesky narusza unijne przepisy dotyczące m.in. nakazu ujawniania informacji o liczbie użytkowników.

Protesty rolników w Europie. Ardanowski: Los rolnictwa europejskiego leży w polskich rękach tylko u nas
Protesty rolników w Europie. Ardanowski: Los rolnictwa europejskiego leży w polskich rękach

– Protesty rolnicze, moim zdaniem, będą się rozszerzały i będą miały coraz większy wpływ na rządy, jeżeli już nie na Komisję Europejską, to na rządy krajów członkowskich, żeby ratowały rolnictwo europejskie – mówi Jan Krzysztof Ardanowski w rozmowie z Moniką Rutke.

Serbia dalej od członkostwa w UE. Porażka dyplomatyczna Węgier polityka
Serbia dalej od członkostwa w UE. Porażka dyplomatyczna Węgier

Węgry zamierzały zorganizować unijną konferencję międzyrządową. Budapeszt liczył na otwarcie przez Serbię kolejnych rozdziałów negocjacyjnych z Unią Europejską. 

Polscy uczniowie niepokonani w Zawodach Matematycznych Państw Bałtyckich pilne
Polscy uczniowie niepokonani w Zawodach Matematycznych Państw Bałtyckich

Od 14 do 18 listopada w Tartu (Estonia) odbywały się XXXV Zawody Matematyczne Państw Bałtyckich (Baltic Way). Polska reprezentacja zajęła w nich pierwsze miejsce, pozostawiając konkurentów w tyle.

REKLAMA

[Tylko u nas] Olaf Deriglasoff dla Tysol.pl: "Jestem piekarzem piosenek"

Walcząc z komuną, nie zdawaliśmy sobie sprawy, że wolny rynek potrafi mieć też mroczne oblicze, który powoduje zaniżenie poziomu kultury. I taka niska kultura zaczyna dominować w Polsce, prawdopodobnie dlatego że jest łatwo przyswajalna – mówi Olaf Deriglasoff – lider zespołu Cyrk Deriglasoff, muzyk, autor tekstów, producent w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem.
 [Tylko u nas] Olaf Deriglasoff dla Tysol.pl: "Jestem piekarzem piosenek"
/ Honorata Karapuda
– „Magia y tresura” to rozrywka dla koneserów czy dla mas?

– To jest dobre pytanie. Tej płyty nie adresuję ani do mas, ani do koneserów. Prawdopodobnie  nastąpi zmiana warty, jeżeli chodzi o moją publiczność. Spodziewam się, że część publiczności, która była przyzwyczajona do mojego ostrzejszego rockowego grania, odejdzie, a na jej miejsce pojawi się nowa. Byłoby miło, gdyby płyta „Magia y tresura” odbiła się szerszym echem, ponieważ jest to wydawnictwo całkowicie niezależne. Nie podpisaliśmy kontraktu z żadną wytwórnią płytową i wszystko robimy to na własną rękę, za własne pieniądze.

– Wydajesz sam. To już jest dzisiaj na porządku dziennym głównie w środowisku hiphopowym. Żadna duża firma fonograficzna nie chciała zainwestować w Cyrk?

– Jedna z dużych wytwórni zainteresowała się naszą twórczością po koncercie na Enea Spring Break w Poznaniu. Jednak wielkie wytwórnie płytowe są w moim odczuciu anachroniczne. Nie rozumieją nowego oblicza przemysłu muzycznego. Reprezentują myślenie z lat 60. ubiegłego wieku. Próbują pozbawiać artystę większości praw do jego własnej muzyki. Chcą go kontrolować we wszystkich aspektach, po to żeby na nim zarabiać jak na dojnej krowie i strzyc jak owieczkę. Nie zgadzam się na to. Jestem doświadczonym człowiekiem, jednocześnie nieustannie staram się edukować. Uczę się prawniczego języka, w jakim są napisane kontrakty i umowy, poznaję znaczenie definicji i przepisów. I nie podpisuję kontraktów jak głupek, który potem skarży się, że go skrzywdzono i okradziono. A skąd ten lament? Bo nie zgłębił tematu. Młodzi muzycy, uważajcie co podpisujecie, bo możecie być zablokowani na długie lata, znam takie przypadki z własnego doświadczenia. Wieloletni szef wytwórni, który oferował mi 10-letni kontrakt, a w moim przypadku jest to dożywocie artystyczne, niespodziewanie wyleciał z firmy. Gdybym to podpisał, to pewnie byłbym uwalony na najbliższe 10 lat z kontraktem, z którego nic by nie wynikało, bo polityka firmy uległa całkowitej zmianie. Tak więc lepiej wydać samemu, zainwestować własne pieniądze, nikomu się nie kłaniać. W dzisiejszych czasach wszystko można zrobić samemu. Ja wykorzystuję tę możliwość.

– Obserwujesz sytuację, że tresuje się słuchaczy do słuchania konkretnego gatunku muzycznego, czy to mój wymysł?

– Istnieje coś takiego jak profil stacji radiowych, który jest obliczany według słupków słuchalności. Musi być taka muzyka, żeby sprzedawały się reklamy. Walcząc z komuną, nie zdawaliśmy sobie sprawy, że wolny rynek potrafi mieć też mroczne oblicze, który powoduje zaniżenie poziomu kultury. I taka niska kultura zaczyna dominować w Polsce, prawdopodobnie dlatego że jest łatwo przyswajalna.

– Na czym polega magia Cyrku Deriglasoff?

– Magia tworzy się na styku dwóch światów. Zespołu i publiczności. Zawsze dbam o to, żeby te światy się mieszały. Na koncertach nieustannie zachęcamy publiczność do wspólnego śpiewu. Dzisiejszy statystyczny Polak nie potrafi, nie fałszując, zaśpiewać przysłowiowego „Sto lat”, a zdarza się, że się myli w tekście hymnu narodowego. Ludzie śpiewają bez mocy, bez uczucia, jakby się wstydzili. Nie lubię i nie szanuję tego. Bylejakość w muzyce trzeba prostować. Trzeba dawać dobre wzorce. Cyrk jest przykładem tworzenia wspólnoty na koncertach. Nie lubię chłodnej publiczności, która stoi z założonymi rękami i z koneserską miną kiwa głową twierdząco albo przecząco. A już najbardziej wkurzają mnie ludzie, którzy z jakąś głupią dumą mówią, że nie słuchają polskiej muzyki, „ja słucham tylko zagranicznej muzy”. Ręce opadają. Ja od dekad uparcie piszę po polsku, i chętnie przyjmę zagraniczne zaproszenie, ale po to, żeby śpiewać tam właśnie po polsku. Nasz język jest ciekawy, ma koloryt. Wielu polskich muzyków robi muzykę po angielsku. Wydaje im się, że mieszkańcy USA zachwycą się polską muzyką zrobioną po angielsku. I tutaj mam dla nich złą wiadomość. Amerykanie mają już swoją muzykę i to śpiewaną dobrym angielskim. Nie muszą jej importować z Polski. Jest bardzo, bardzo niewiele polskich zespołów, które uzyskały uznanie w świecie anglosaskim. Są to głównie zespoły metalowe, ich nazwy każdy zna.

– W waszej muzyce dokonuje się iluzja na rzecz prawdziwych emocji?

– Promujemy emocje i uczestnictwo widza w naszym koncercie. Pisząc teksty, staram się, aby były życiowe, opowiadały o nas wszystkich, jednocześnie zawierały w sobie jakąś refleksję, która może być dobrym materiałem do przemyśleń dla słuchacza. Cyrk Deriglasoff jest eksperymentem i zobaczymy, co z niego wyniknie. To dla mnie doskonała przygoda, a ja lubię takie delikatne prowokacyjki.

– Wciąż rozdajecie śpiewniki na koncertach?

– Tak, jak najbardziej. Musimy wydrukować ich jeszcze więcej. Jest na nie duże zapotrzebowanie.
Fot. Honorata Karapuda
– Polski przemysł muzyczny to cyrk?

– Często odnoszę wrażenie, że to archaiczny cyrk, w którym zwierzęta tańczą na rozgrzanej blasze. W tym cyrku nie idzie się z duchem czasów. W moim przekonaniu nowy model to pełne partnerstwo wytwórni i artysty, a nie bycie własnością firmy fonograficznej.

– Wasza najnowsza płyta to pamflet na to, co się dzieje w muzyce?

– Nie. Jedyną osobą, którą krytykuję bezlitośnie, jestem ja sam. Teksty na płycie „Magia y tresura” to jest moje życie. Jest to płyta autobiograficzna. To są prawdziwe opowieści. Nie przyczepiam się do nikogo w tych piosenkach.

– Jest nisza na takie granie. Chciałbyś opanować ją całkowicie?

– Nie mam nic przeciwko temu, żeby grać koncerty za godziwe stawki. Nie mam nic przeciwko temu, żeby stać mnie było na rozbudowany występ, na naprawdę duży show, ale póki co,  jest to jeszcze marzenie ściętej głowy. Być może kiedyś. Na razie zaczynamy od zera. Chciałbym sprzedać tyle płyt, żeby móc spłacić długi, które zaciągnęliśmy, żeby tę płytę wydać. To się powoli zaczyna dziać. Pierwszy nakład już dawno się sprzedał. Mam nadzieję, że niedługo dojdziemy do upragnionego punktu, który wyzeruje nasze długi.

– Byłem na koncercie, muzyka mnie porwała. Jest szansa na takie granie na dniach miast. Przecież statystyczny Kowalski będzie dobrze się bawił przy takiej muzyce.

Otwierając firmę Cyrk Deriglasoff, postanowiłem się nie ograniczać. Byłbym wzruszony, gdybym mógł zagrać na czyimś weselu, pod warunkiem że grałbym swój autorski repertuar. Jeżeli ktoś wyśle takie zaproszenie, będę zaszczycony. Również tyczy się to pogrzebów i styp. Możemy grać akustycznie, nawet na przysłowiowej ulicy czy stacji benzynowej. To jest dla mnie podstawa, żeby zespół był niezależny od prądu, potrafił zagrać wszędzie i w każdej chwili, tak jak w dawnych czasach.

Fot. Dagmara Karapuda

– Muzyka Cyrku Deriglasoff ma duży potencjał komercyjny. Powinieneś wyskakiwać z lodówki, a nie wyskakujesz. Dlaczego?

– Ja z popularnością mam pewien problem. Nie interesuje mnie sława, to wręcz niesamowicie utrudnia normalne życie. Nie chcę, żeby ludzie rzucali mi się do kolan, ze łzami w oczach prosząc o błogosławieństwo dla swoich dzieci. Ja jestem tylko piekarzem piosenek. Nie oczekuję w zamian uwielbienia. Moi koledzy jak Kazik Staszewski, Muniek Staszczyk czy Arek Jakubik nie mogą już spokojnie przejść ulicą. Na piwo też raczej z nimi nie pójdziesz, bo zawsze znajdzie się dziesięciu pijanych gości, którzy chcą postawić wódeczkę, poklepać po ramieniu i zrobić sobie zdjęcia. To jest dla mnie wkurzające, bo odziera z prywatności, a czasem wręcz godności. Każdy ma prawo do tych dwóch rzeczy, nawet znany i lubiany artysta.


– Jesteś dużym chłopem, więc ciebie ciężko jest poklepać po plecach.

– Kto będzie chciał spróbować, niech uważa (śmiech).

– Muzyka obecnie jest przegadana, bez znaczących treści?

– Jest dużo bardzo ciekawej muzyki polskiej na rynku, która ma konkretny przekaz. Cieszę się, że wiele zespołów eksploruje polski język, polską kulturę. I mam nadzieję, że to niebawem będzie nasz towar eksportowy. Polska muzyka bez kompleksów, zresztą takie zespoły jak Kapela ze wsi Warszawa czy Hańba już ten szlak nieco przetarły. 

– Jakie troski ma Cyrk Deriglasoffa?

– Głównie ekonomiczne. W związku z finansowaniem płyty z własnej kieszeni jesteśmy zadłużeni i z utęsknieniem czekamy na zero, o którym wcześniej mówiłem. Niestety nadal mało jest klubów, które mają pomysł, by nasz Cyrk do siebie zaprosić, ale nie poddajemy się i usilnie pracujemy nad tym. Latem będziemy grać na festiwalu Pol'and'Rock, odwiedzimy również festiwal w Cieszanowie. Mam nadzieję, że otworzy nam to drogę do większej liczby klubów, bo to właśnie tam czujemy się najlepiej.

Fot. Dagmara Karapuda

– Mówisz tak, jakbyś zaczynał od nowa...

– No i w pewnym sensie tak jest, ale każdy dzień jest nową przygodą. Wychodząc dzisiaj o 7 rano z domu, nie wiedziałem, gdzie wyląduję. Zawsze nie wiem, co się wydarzy i jestem tej niewiadomej ciekawy. Lubię być muzykiem, bo mogę poznawać inspirujących ludzi, a co ważniejsze, mogę działać na własnych zasadach. A złe chwile czynią nas silniejszymi i hartują nas. Dzięki trudnym momentom w moim życiu wiem, że w każdej sytuacji sobie poradzę.

– Miałeś taką sytuację, że do Twojej córki przyjechał adorator, który raczył się disco polo albo inną muzyką niż tą, której słuchasz?

– Tak dosłownie to jeszcze nie było. Ta piosenka to odniesienie do moich młodzieńczych lat, gdy przyjeżdżałem do ojców, żeby wyrywać ich córki z domowych pieleszy. I nagle ku swojemu zdumieniu znalazłem się po drugiej stronie barykady. To ja jestem tatą, który z groźną miną otwiera drzwi absztyfikantowi (śmiech). Moje córki wyrosły, słuchając w domu dobrej muzyki. Mają wyrobiony gust. Dodatkowo u nas w domu wszyscy malują i rysują. Jesteśmy artystyczną rodziną. Nie zdarzyło mi się, żeby przyjechał jakiś chłopak do mojej córki wypasionym BMW, a z samochodu grzmiało disco polo. Jednak nie wiadomo, czym nas życie jeszcze zaskoczy, więc na wszelki wypadek jest ta piosenka (śmiech).

Fot. Dagmara Karapuda

– Śpiewasz, że jesteś wesołym dziadem. Kiedy nastąpił moment, że przestałeś uczestniczyć w pościgu za mamoną. A może to jest przewrotne?

– Ta piosenka jest rozważaniem nad tym, czy zaniedbany dziadek, którego widzimy na ławeczce z piwkiem w dłoni, być może nie jest większym królem życia i filozofem niż my. Mijamy go w hipnotycznym pędzie do pracy, z pracy, na spotkanie, po zakupy. Spoceni, zabiegani, narzekający na brak czasu, na szaleńcze tempo życia. Być może człowiek, którego mijamy i do którego czujemy litość, a może wręcz pogardę, wie o wiele więcej niż my i to on może się z nas śmiać albo nam współczuć. Dlatego też staram się nie gonić za pieniądzem, za tanią popularnością. Raczej pędzę za człowiekiem, chcę mu dać piosenkę, która może spowodować, że się zastanowi albo że poczuje radość ze współtworzenia atmosfery koncertu. To jest moje zadanie i na tym się koncentruję.



– Ty masz spokój i równowagę ducha.

– Jakbym miał, to bym o tym nie śpiewał. Myślę, że ci, którzy go posiadają, nie muszą o tym mówić. Oni w tym stanie są, trwają. Mówienie o tym jest domeną ludzi, którzy by chcieli tak jak ja, którzy aspirują tak jak ja, którzy zazdroszczą osobom, które osiągnęły spokój ducha. Te osoby nic nie muszą i nigdzie nie pędzą. A ja... ja jestem niespokojnym duchem, gnam z Cyrkiem na kolejny koncert, do studia, na kolejną rozmowę. Być może, jak będę starszym panem, to się uspokoję. Zapuszczę długą brodę i będę z pobłażliwym uśmiechem patrzył na świat pędzący przed siebie. Będę siedział i medytował.

Rozmawiał: Bartosz Boruciak


 

Polecane
Emerytury
Stażowe