Gloria Artis dla Haliny Łabonarskiej, Lecha Makowieckiego i Jerzego Zelnika [sylwetki odznaczonych]
W filmie debiutowała wybitną rolą Anki w "Aktorach prowincjonalnych" Agnieszki Holland (1979). Późniejsze jej występy ekranowe były mniej eksponowane, choć należy też przypomnieć kilka wybitnych kreacji w Teatrze Telewizji, m.in. w adaptacjach dramatów Antoniego Czechowa.
Uczestniczyła również w wielkich koncertach w Poznaniu w cyklu Verba sacra pt. Modlitwy katedr, gdzie prezentowała m.in. teksty Jana Pawła II. Jest laureatką wielu nagród teatralnych, w tym ostatnio Nagrody im. Ireny Solskiej, przyznawanej przez polską sekcję Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyki Teatralnej (2015).
Lech Makowiecki ur. 1954 poeta, autor tekstów, kompozytor, muzyk, scenarzysta i felietonista. Karierę muzyczną rozpoczął w 1978 r„ w znanym zespole country rockowym Babsztyl, występując jako wokalista, gitarzysta i mandolinista. W 1985 wraz z zespołem Babsztyl zdobył Złoty Pierścień (główną nagrodę) na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. W 1986 założył i został liderem zespołu eastern country Zayazd z którym nagrał 5 płyt. W 2008 L. Makowiecki wygrał konkurs na scenariusz serialu o wysiedleniach w czasie II wojny światowej. Jest autorem scenariusza musicalu Mickiewicz wystawionego w Gliwickim Teatrze Muzycznym oraz kilku odcinków edukacyjno- rozrywkowego programu telewizyjnego Ostatni Zayazd. Z okazji obchodów jubileuszu 600- lecia bitwy pod Grunwaldem napisał musical Grunwald, który zaprezentowany w Olsztynie.
W ramach działalności solowej nagrał dwie płyty wpisujące się w nurt poezji śpiewanej z gatunku bardów. Płyty te skupione są na tematyce patriotycznej i historii polski z okresu II wojny światowej, jednocześnie będąc mocno osadzonymi we współczesności.
Ostatnio ukazały się dwie autorskie płyty: „Katyń 1940”( 2010), Ostatni list. Ballady Lecha Makowieckiego” (2010 r.) „Patriotyzm” (2011) oraz „Obudź się Polsko” (2012 r.). Ta ostatnia płyta jest kontynuacją poprzednich „historycznych” płyt i podobnie, jak wcześniejsze albumy ma edukować i uwrażliwiać słuchacza na dzieje naszego kraju, odbudowywać zręby Patriotyzmu, przestrzegać przed zagrożeniami współczesnego świata i ukazywać drogę rozwoju w oparciu o naszą Tradycję i uniwersalne prawa Dekalogu. Ogromne zróżnicowanie stylów muzycznych tych premierowych utworów, od ballad partyzanckich, przez sacrosongi, hymny ojczyźniane po stadionowe "hity" i "harleyowskiego" rocka, odzwierciedla różnorodność samych Polaków, których niezależnie od wieku, temperamentu i upodobań powinno łączy jedno -miłość do Ojczyzny.
Artysta, sformatowany na polską tradycję, kulturę i edukację historyczną młodego pokolenia wydał również tomiki wierszy: „PRO PUBLICO BONO" i "JA TU ZOSTAJĘ".
Jerzy Zelnik na scenie debiutował w 1968 r. w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, z którym związany był przez dwa kolejne lata. Od 1970 r. związany był z teatrami warszawskimi, przede wszystkim Teatrem Powszechnym. Występował także na wielu pozawarszawskich scenach. Przez długi czas jego liczne role teatralne, filmowe i telewizyjne pozostawały w cieniu wybitnej kreacji Ramzesa, którą stworzył w filmie Faraon (1966) Jerzego Kawalerowicza jeszcze przed ukończeniem studiów. W jego dorobku warto pamiętać o przede wszystkim o rolach z klasycznego repertuaru. Wśród nich m.in. Lizandrze ze Snu nocy letniej Shakespeare’a w reż. Konrada Swinarskiego (1970), występie w Złotej Czaszce Słowackiego w reż. Ryszarda Peryta (1974), Razumowie w Spiskowcach wg Conrada w reż. Zygmunta Hübnera (1980), Trigorinie w Dziesięciu portretach z Czajką w tle w reż. Jerzego Grzegorzewskiego (1990), czy roli tytułowej w Don Juanie Moliera w reż. Marcina Jarnuszkiewicza (2008). Z ról ekranowych – oprócz Faraona – należy przypomnieć m.in. Piłata i innych (1971), Dzieje Grzechu (1975), Tańczącego jastrzębia (1977), Pismaka (1984), Chopina. Pragnienie miłości (2002), czy Smoleńsk (2016), a także liczne role w serialach oraz Teatrze Telewizji.
Dopełnieniem aktywności artystycznej Jerzego Zelnika było sprawowanie funkcji dyrektora Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi w latach 2005-2007. W ostatnich latach Jerzy Zelnik dużo uwagi poświęca też reżyserii (debiutował w tej roli w 2002 r. w Teatrze im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku), a zwłaszcza sztuce recytacji, której jest niezrównanym mistrzem.